ΧΟΡΟΙ

swing

1. Το σουίνγκ (swing) είναι ένα είδος της τζαζ μουσικής που έγινε αυτόνομο και αναγνωρίσιμο στυλ κατά τη δεκαετία του 1930 στις Η.Π.Α. Αποτελεί ουσιαστικά ένα ενδιάμεσο σταθμό ανάμεσα στην παραδοσιακή και στη μοντέρνα τζαζ. Η ονομασία του προέρχεται από το αγγλικό ρήμα swing, που σημαίνει κουνιέμαι, αιωρούμαι, ακριβώς γιατί η μουσική ήταν εύθυμη και ρυθμική και γιατί συνδυαζόταν με τον αντίστοιχο χορό που απαιτούσε ευκινησία.

Bolero είναι ένας χορός 3/4 που δημιουργήθηκε Ισπανία προς το τέλος 18$ος αιώνας, ένας συνδυασμός contradanza και sevillana [ 1 ]. Χορεύεται από καθένα α soloist ή ένα ζεύγος. Είναι σε έναν συγκρατημένα αργό ρυθμό και εκτελείται στη μουσική που τραγουδιέται και συνοδεύεται κοντά καστανιέτες και κιθάρες με τα λυρικά ποιήματα πέντε έως επτά συλλαβών σε κάθε μια από τέσσερις γραμμές ανά στίχο. Είναι μέσα τριπλός χρόνος και έχει συνήθως το α τρίδυμο στο δεύτερο κτυπήστε κάθε φραγμού.

 Κλασσικοί συνθέτες έχουν γράψει  εργασίες βασισμένες σε αυτόν τον χορό.

Bolero

Δημοφιλές μουσικό έργο του γάλλου συνθέτη Μορίς Ραβέλ (1875-1937). Γράφτηκε για μπαλέτο το 1928, κατόπιν παραγγελίας της ρωσίδας μπαλαρίνας Ίντα Ρουμπινστάιν, αλλά έγινε γνωστό από τις ορχηστρικές του εκτελέσεις.

Αρχικά, η Ρουμπινστάιν ζήτησε από τον Ραβέλ να ενορχηστρώσει 6 κομμάτια από την πιανιστική σύνθεση του Αλμπένιθ «Ιμπέρια». Τον πρόλαβε, όμως, ο ισπανός μαέστρος Ενρίκε Αρμπός, που απέκτησε και τα σχετικά πνευματικά δικαιώματα. Τότε, ο Ραβέλ αποφάσισε να ενορχηστρώσει μια δικιά του παλιά σύνθεση. Άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να γράψει μια νέα σύνθεση.

Η έμπνευση του ήρθε το καλοκαίρι του 1928, καθώς βρισκόταν σε διακοπές στο παραλιακό θέρετρο του Σεν Ζαν ντε Λιζ. Με το ένα χέρι άρχισε να παίζει μια μελωδία στο πιάνο για τον φίλο του Γκιστάβ Σαμαζέιγ. Σε μια στιγμή του είπε: «Δεν νομίζεις ότι το θέμα αυτό έχει μια επίμονη ποιότητα; Σκοπεύω να το επαναλάβω μερικές φορές χωρίς καμία εξέλιξη, αυξάνοντας βαθμιαία την ορχήστρα, όσο μπορώ». Η σύνθεση είχε αρχικά τον τίτλο «Φαντάνγκο» και στη συνέχεια «Μπολέρο»  Και οι δύο αυτές ονομασίες παραπέμπουν σε ισπανικούς λαϊκούς χορούς του 18ου αιώνα.

Η πρεμιέρα του «Μπολερό» δόθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1928.

Χόρεψε Zumba όπως η Ευγενία Μανωλίδου 

Είναι μέθοδος άσκησης και ψυχαγωγίας που αρχίζει να κατακτά και την χώρα μας.

Πρώτη και καλύτερη η Ευγενία Μανωλίδου που έσπευσε να δοκιμάσει τη Zumba και μας καλεί όλες να γυμναστούμε χορεύοντας.

Πριν λίγες ημέρες η παρουσιάστρια έγραψε στο Twitter της:

"Τρομερή Zumba day! Όποιος το αποφασίσει, είναι μάλλον η καλύτερη γυμναστική. Γυμναστική μέσω χορού για όλες τις ηλικίες", ενώ ανέβασε και την σχετική φωτογραφία.

Η Zumba ενσωματώνει λάτιν ρυθμούς και εύκολες χορευτικές κινήσεις και βήματα για να δημιουργήσει ένα δυναμικό χορευτικό πρόγραμμα fitness που θα σας απογειώσει. Στην πράξη λίγο από salsa, merenque, reggaeton, samba, hip-hop, cha cha, flamenco, αλλά και χορό της κοιλιάς και η γυμναστική γίνεται γιορτή! Ο στόχος είναι απλός: Θέλουμε να θέλετε να προπονηθείτε, να αγαπήσετε την προπόνηση και να εθιστείτε. Οι φανατικοί της Zumba επιτυγχάνουν μακροπρόθεσμα οφέλη απολαμβάνοντας την εμπειρία μιας κεφάτης ώρας, ξοδεύοντας θερμίδες με κινήσεις που αιχμαλωτίζουν το ενδιαφέρον σας για πάντα!
Οι ρουτίνες περιλαμβάνουν διαλειμματικές προπονήσεις όπου αργοί και γρήγοροι ρυθμοί εναλλάσσονται για να τονώσουν και να σμιλέψουν το σώμα σας, ενώ συγχρόνως καίτε λίπος. Προσθέτοντας λίγο λάτιν γεύση και ενθουσιασμό στην ανάμειξη έχετε τη Zumba!!

Tα τελευταία χρόνια η Zumba έχει γίνει ένα είδος επανάστασης. Συνδυάζοντας την ιδέα του fitness party με τo να γίνει το fitness διασκέδαση , η Zumba εξαπλώθηκε σα φωτιά και καθιερώθηκε σαν τη μοναδική τόσο ισχυρή κίνηση στη βιομηχανία του fitness. Από τον Ιούλιο του 2009 η Zumba διδάσκεται σε πάνω από 40.000 μέρη σε 75 χώρες αλλάζοντας τις ζωές εκατομμυρίων «οπαδών» Zumba παγκοσμίως.

O χορός Reggaeton.

Το reggaeton εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως μουσικό είδος την δεκαετία του '70 στην Αμερική. Η μουσική reggaeton δημιουργήθηκε από την ανάμειξη της Τζαμαϊκανής και της Λατινοαμερικάνικης μουσικής, με το hip hop και τους ηλεκτρονικούς ρυθμούς. Είναι χορευτική μουσική και συνήθως συνοδεύεται από Ραπ (τραγούδι), γεγονός που έχει προκαλέσει αντιδράσεις εξαιτίας των ερωτικών υπονοούμενων και των βωμολοχιών που περιλαμβάνουν συχνά οι στίχοι.

 Το reggaeton έγινε πολύ δημοφιλές το 1990, οπότε διαδόθηκε και σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο ως μουσικό, αλλά και ως χορευτικό στιλ, καθώς οι ξεσηκωτικοί ρυθμοί ενθάρρυναν τους λάτρεις της μουσικής αυτής να χορέψουν.

 Ως χορός, το reggaeton, χορεύεται σε ζευγάρια με πολύ στενή επαφή και χαλαρό ή καθόλου κράτημα. Μία χαρακτηριστική κίνηση του χορού είναι το Perreo, που σημαίνει «σκυλίσιος». Ο άντρας στέκεται πίσω από την γυναίκα και μαζί κινούν κυκλικά τους γοφούς και το στήθος τους πάνω στον ρυθμό, ενώ βρίσκονται σε συνεχή επαφή από τους ώμους μέχρι και τα πόδια.

 Το reggaeton είναι ένας σέξι και ερωτικός χορός, που επιτρέπει στους παρτενέρ να φλερτάρουν με τον πιο αισθησιακό τρόπο, γι' αυτό και έχει δεχτεί πολλές επιθέσεις όσον αφορά στο ήθος του. Είναι πολύ δημοφιλής στα κλαμπ και στις disco παγκοσμίως, και ιδίως στο Puerto Rico απ' όπου και έγινε γνωστός. Βέβαια, οι λάτρεις της Latin μουσικής δεν διστάζουν να ενσωματώνουν το reggaeton στην ιδιωτική τους διασκέδαση, στα πάρτι ή σε ειδικές περιστάσεις.

Στην Ελλάδα, το reggaeton δεν είναι τόσο διαδεδομένο, αν και οι περισσότεροι άνθρωποι χορεύουν ένα χορό που παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με αυτό. Ο τυπικός χορός στα κλαμπ ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα περιλαμβάνει τα κύρια χαρακτηριστικά του reggaeton, τα οποία είναι η πολύ στενή επαφή σώματος και οι αισθησιακές και συχνά προκλητικές κινήσεις των παρτενέρ. Η μόνη διαφορά αφορά στην μουσική, η οποία ποικίλει από αυθεντική reggaeton μέχρι hip hop και Rn'B.

ΧΟΡΟΣ

Ο χορός είναι μορφή καλλιτεχνικής και αθλητικής έκφρασης η οποία αναφέρεται στην κίνηση του σώματος, συνήθως ρυθμική και σύμφωνη με τη μουσική, όπως η ανθρώπινη γλώσσα, δεν υπάρχει μονάχα ένα είδος. Σε κάθε περιοχή του κόσμου οι λαοί έχουν τους δικούς τους χορούς, που όμως μοιάζουν μεταξύ τους από την ίδια ανάγκη για μη λεκτική επικοινωνία και έκφραση των ανθρώπινων συναισθημάτων. Η 29η Απριλίου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα Χορού από την UNESCO το 1982. Γιορτάζεται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΛΕΤΟΥ

Το μπαλέτο γεννήθηκε πριν από 400 χρόνια στις μεγαλοπρεπείς αυλές της Ιταλίας και της Γαλλίας. Οι Ιταλοί σκάρωναν χορευτικά θεάματα για να γιορτάσουν μάχες και γάμους. Περιελάμβαναν χορούς και τραγούδια. Αυτά τα θεάματα μετατράπηκαν σε πραγματικά μπαλέτα στην αυλή του Λουδοβίκου 14ου, βασιλιά της Γαλλίας, στα μέσα του 17ου αιώνα. Ο ίδιος ο βασιλιάς ήταν εξαίρετος χορευτής. Αυτή την εποχή άρχισαν να επεξεργάζονται τις πέντε βασικές τοποθετήσεις των ποδιών. Τότε στη Γαλλία γεννήθηκαν πολλές καινούργιες λέξεις που περιγράφουν τους βηματισμούς και τις κινήσεις του μπαλέτου.

ΤΟ ΒΑΛΣ

Η προέλευση του Βαλς ανάγεται στους λαϊκούς χορούς της Βαυαρίας. H ονομασία του προέρχεται από την γερμανική λέξη waltz. Το 1812 άρχισε δειλά να μπαίνει στα σαλόνια χορού της Αγγλίας. Ήταν ο πρώτος χορός που τα χέρια του καβαλιέρου αγκάλιαζαν την μέση της ντάμας. Ο κόσμος σκανδαλισμένος από την τολμηρότητα του καινούργιου χορού αντέδρασε έντονα. Όμως η κοινωνία είχε αρχίσει να αλλάζει ριζικά, και γρήγορα το Βαλς έγινε ένας πολύ αγαπητός χορός που εξαπλώθηκε παντού. Είναι ο μόνος από τους παλαιούς κοινωνικούς Ευρωπαϊκούς χορούς που επέζησε μετά την επανάσταση της μουσικής Τζαζ. Αναπτύχθηκαν κυρίως δυο είδη Βαλς. Το Βιεννέζικο, με γρήγορες κυκλικές κινήσεις και το μοντέρνο με απλά βήματα.

Ιστορία tangο

Το tango άρχισε στις γειτονιές των λιμανιών της εργατικής τάξης του Μπουένος Άιρες, στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη. Για αυτόν τον λόγο το tango αναφέρεται συχνά ως μουσική των μεταναστών στην Αργεντινή.

Προέλευση της λέξης

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την προέλευση της λέξης «tango» στην Αργεντινή. Μια από τις πιο δημοφιλής τα τελευταία χρόνια είναι ότι προήλθε από την Αφρική. Μια άλλη θεωρία είναι ότι η λέξη «tango», που ήταν ήδη σε κοινή χρήση μέσα στην Ανδαλουσία περιγράφοντας ένα ύφος μουσικής, δάνεισε το όνομα της σε ένα τελείως διαφορετικό είδος μουσικής στην Αργεντινή.

Προέλευση του χορού

Η μορφή του χορού tango προέρχεται από την ισπανική habanera, την ουρουγουανή milonga και candombe, και λέγεται ότι περιέχει στοιχεία από την Αφρικανική κοινότητα στο Μπουένος Άιρες, επηρεασμένη από τις αρχαίες αφρικανικές μορφές χορού. Ο χορός δημιουργήθηκε στο Μπουένος Άιρες και το Μοντεβιδέο στα τέλη του 19ου αιώνα.

Η λέξη tango φαίνεται να ταυτίζεται με τον χορό πρώτη φορά στην Αργεντινή το 1890. Το 1902 η όπερα Teatro άρχισε να περιλαμβάνει το tango στο πρόγραμμα της. Αρχικά το tango ήταν ένας από τους πολλούς διαθέσιμους τοπικούς χορούς, αλλά σύντομα έγινε δημοφιλής σε όλη την κοινωνία. Διαδόθηκε από τα προάστια στις τρώγλες των εργατικών τάξεων, στης οποίες ζούσαν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Ευρώπη. Για αυτόν τον λόγο το tango αναφέρεται συχνά ως μουσική των μεταναστών στην Αργεντινή.

Το τάγκο πριν το 1910

Οι ρίζες του tango είναι πολλές και διαφορετικές: η μουσική και τα τραγούδια των gauchos (γκάουτσος, ενικός gaucho, ο Αργεντίνος κάου-μπόϋ) που είχαν επιρροές από την Ανδαλουσία της Ισπανίας και συνοδευόταν από παλαμάκια και χτυπήματα με το τακούνι, το Αφρικανικής προέλευσης (από το Κογκό) candombe που παιζόταν με κρουστά και οι αντίστοιχοι χοροί του μαύρου πληθυσμού, το bel canto και η canzonetta των Ιταλών μεταναστών μαζί με το πιο εξευγενισμένο χορευτικό τους στυλ, η Ισπανο-Κουβανική habanera, το vals. Συγγενή είδη με το tango είναι η milonga και το Αργεντίνικο vals (vals criollo). Η συμβολή της μουσικής των gauchos φαίνεται προπάντων στις πρώϊμες μιλόγκες, γνωστές με τον όρο milonga campera (μιλόγκα της υπαίθρου) που αργότερα μετεξελίχτηκαν στην πιο ρυθμική milonga porteña (μιλόγκα του λιμανιού, δηλ. του Μπουένος Άϊρες), ενώ η συμβολή του Αφρικανικού στοιχείου φαίνεται στην πιο ξέφρενη milonga candombera.

Περίοδος 1910-1920 και η "ταγκομανία"

Η δεκαετία 1910-1920 είναι η περίοδος της διεθνούς "ταγκομανίας". Γύρω στα 1910 το tango άρχισε να χορεύεται έξω από την Αργεντινή, ως ένας καινούριος χορός της μόδας, από τις αστικές τάξεις, ακόμη και από την αριστοκρατία, πρώτα στο Παρίσι και μετά στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Βόρεια Αμερική, πράγμα που αντανακλάται σε πολυάριθμα άρθρα στον τύπο (που άλλοτε καταγράφουν τον ενθουσιασμό για τον καινούριο χορό και άλλοτε μεταφέρουν τις επικρίσεις της εκκλησίας και ακόμη και του ίδιου του Πάπα) και επίσης στα εγχειρίδια κοινωνικών χορών της εποχής, που περιλαμβάνουν και το τάγκο. Εν μέρει εξ αιτίας της διάδοσής του μεταξύ των αστών και των  αριστοκρατών της Ευρώπης το tango την ίδια περίοδο αρχίζει να γίνεται αποδεκτό από τις αντίστοιχες τάξεις στην Αργεντινή. Το 1911 στα εγκαίνια του καμπαρέ Salón Armenonville στο Μπουένος Άϊρες συμμετέχει και ο Vicente Greco με την ορχήστρα του. Το 1921, στην ταινία The Four Horsemen of the Apocalypse (Οι Τέσσερεις Ιππότες της Αποκαλύψεως), ο διάσημος σταρ του κινηματογράφου της εποχής Ροντόλφο Βαλεντίνο) χορεύει ένα τάγκο, τεκμηριώνοντας έτσι την δημοτικότητα αυτού του χορού αλλά και συμβάλλοντας στην παραπέρα διάδοσή του. Πάντως το tango που χορεύει δείχνει απότομο και άτεχνο, και ακόμη το χορεύει ντυμένος gaucho (γκάουτσο), δηλαδή αργεντίνος κάου-μπόϋ, όπως επιβάλλει ο ρόλος του, κάτι που δεν συνάδει με την γέννηση του tango στην πόλη και από τους κατοίκους της, έστω και με ρίζες στην ύπαιθρο. Την ίδια περίοδο το tango φτάνει και στην Ελλάδα, ήδη το 1914 οι οπερέτες "Πόλεμος εν Πολέμω" του Σπύρου Σαμαρά και "Στα Παραπήγματα" του Θεόφραστου Σακελλαρίδη περιλαμβάνουν Ελληνικά tango . Στα επόμενα χρόνια, και ιδίως στον μεσοπόλεμο, κυκλοφορούσαν πάνω από εκατό Ελληνικά τάγκο κάθε χρόνο.

Περίοδος 1920-1935 και ο Carlos Gardel

Στην Αργεντινή της δεκαετίας του '20 το tango, εν μέρει σε αντανάκλαση της δημοτικότητάς του στην Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική, βγαίνει από το περιθώριο και γίνεται πλέον αξιοσέβαστο και ως μουσική και ως χορός από τις μεσαίες τάξεις, που είναι πλέον διατεθειμένες να συντηρήσουν αίθουσες και επαγγελματίες μουσικούς με κλασσική παιδεία. Παράλληλα, σπουδαίοι Αργεντίνοι μουσικοί και τραγουδιστές ταξιδεύουν στην Ευρώπη, όπως ο Francisco Canaro που φθάνει στο Παρίσι με την ορχήστρα του το 1925 και ο Carlos Gardel που τραγουδά εκεί το 1928. Ο Carlos Gardel (1890-1935) είναι ο τραγουδιστής που στην Αργεντινή θεωρείται σχεδόν εθνικός ήρωας ή ημίθεος και συνδέθηκε με τη μετάβαση του tango από μουσική των λαϊκών γειτονιών σε απόλυτα αποδεκτό άκουσμα για την μεσαία τάξη. Ουσιαστικά δημιούργησε το tango-canción τραγουδώντας το 1917 το "Mi Noche Triste". Τενόρος στην αρχή της καριέρας του και σχεδόν βαρύτονος αργότερα, τραγουδούσε με φωνή που χαρακτηριζόταν από δημιουργικότητα και θεατρικότητα ανάλογα με το θέμα. Έκανε πολλές ηχογραφήσεις και πρωταγωνίστησε και στον κινηματογράφο. Σκοτώθηκε σε αεροπορικό ατύχημα το 1935, στο απόγειο της καριέρας του ως η δημοφιλέστερη προσωπικότητα του tango όλων των εποχών. Διευθυντές ορχήστρας όπως ο Roberto Firpo και ο Francisco Canaro αντικατέστησαν το φλάουτο με κοντραμπάσο. Τον θάνατο του Gardel ακολούθησε η εμφάνιση διαφορετικών τάσεων στο tango, με τον Anibal Troilo (1914-1975) και τον Carlos di Sarli (1903-1960) να τείνουν προς την καινοτομία και τον Rodolfo Biaggi και τον Juan D'Arienzo να τείνουν προς την παράδοση.

Η Χρυσή Εποχή του Tango, 1935-1955

Η "Χρυσή Εποχή" του tango ήταν η περίοδος 1935-1955, η οποία συνέπεσε περίπου με την εποχή των μεγάλων ορχηστρών τζαζ στις Η.Π.Α. Μερικές από τις πολύ δημοφιλείς ορχήστρες που είχαν επιρροή ήταν του Juan D'Arienzo (1900-1976), του Francisco Canaro (1888-1964) και του Aníbal Troilo (1914-1975). Ο D'Arienzo ήταν γνωστός ως el rey del compás (o βασιλιάς του ρυθμού) για τον επίμονο και σταθερό ρυθμό που παρουσιάζουν οι ηχογραφήσεις του. Ξεκινώντας κατά τη Χρυσή Εποχή και συνεχίζοντας κατόπιν, πολλές ηχογραφήσεις έκαναν και οι ορχήστρες των Osvaldo Pugliese (1905-1995) και Carlos di Sarli (1903-1960). Ο Di Sarli είχε πλούσιο και μεγαλοπρεπή ήχο, και τόνιζε τα έγχορδα, συμπεριλαμβανομένου του πιάνου, σε σχέση με το μπαντονεόν, όπως ακούγεται στο A La Gran Muñeca και στο Bahía Blanca (το όνομα της πόλης του). Οι πρώτες ηχογραφήσεις του Osvaldo Pugliese δεν διέφεραν πολύ από τις άλλες ορχήστρες, αλλά σιγά-σιγά οι συνθέσεις του έγιναν περισσότερο περίπλοκες ρυθμικά, όπως στα χαρακτηριστικά του κομμάτια Recuerdo (1944) και La Yumba (1946). Η πιο κατοπινή μουσική του Pugliese παιζόταν για ακροατήριο και όχι για χορό, παρόλο που χρησιμοποιείται συχνά σε επαγγελματικές χορογραφίες λόγω των δραματικών της δυνατοτήτων. Στην Ελλάδα του μεσοπολέμου γραφόντουσαν πάνω από εκατό tango κάθε χρόνο, από συνθέτες όπως ο Κώστας Γιαννίδης, ο Αττίκ, ο Μιχαήλ Σουγιούλ και πολλοί άλλοι, τραγουδισμένα από την την Σοφία Βέμπο, την Δανάη Στρατηγοπούλου, την Κάκια Μένδρη, τον Νίκο Γούναρη (προπάντων στην δεκαετία του 50) και άλλους.

Περίοδος Τango 1955-1983

Το 1955 είναι η χρονιά που ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε τον Juan Peron και η αρχή μιας περιόδου αστάθειας και επεμβάσεων του στρατού στην πολιτική που κράτησε ως το 1983. Σε αυτήν την περίοδο οι μεγάλες χορευτικές ορχήστρες παρακμάζουν και κυριαρχούν ξανά τραγουδιστές-φίρμες (Roberto Goyeneche, Susana Rinaldi και άλλοι) που συχνά επανερμηνεύουν παλιότερες επιτυχίες αλλά, όπως και στην περίοδο 1920-1935, δεν απευθύνονται σε χορευτές. Ο σημαντικότερος συνθέτης του tango μετά την χρυσή εποχή, αλλά και ένας από τους σημαντικότερους όλων των εποχών, είναι ο Astor Piazzolla (1921-1992) του οποίου τα σημαντικότερα έργα ηχογραφήθηκαν από το 1960 μέχρι τον θάνατό του το 1992. Μολονότι αρχικά συνάντησε αντίδραση στην Αργεντινή, καθώς οι συνθέσεις του θεωρήθηκαν υπερβολικά νεωτερικές, είναι πλέον καθιερωμένος σαν ένας μεγάλος μουσικός. Πάντως οι συνθέσεις του, που εισάγουν στο tango στοιχεία από την τζαζ και την κλασσική μουσική, μολονότι τυχαίνουν καθολικού θαυμασμού, δεν είναι κατά κανόνα κατάλληλες για χορό και χρησιμοποιούνται για αυτόν τον σκοπό σχεδόν μονάχα σε επαγγελματικές χορογραφίες. Στο Μπουένος Άιρες τη δεκαετία του '70 έγιναν απόπειρες να αναμειχθεί το tango με άλλα μουσικά είδη, όπως την τζαζ και το ροκ. Ο Litto Nebbia και οι Siglo XX ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς εκπρόσωποι αυτού του κινήματος. Τα τελευταία χρόνια το Αργεντίνικο γκρουπ 020 στο άλμπουμ End of Illusions ανέμειξε ποπ-ροκ βρετανικού στυλ με nuevo tango.

Περίοδος της αναγέννησης, από το 1983 και μετά

Το 1983 σηματοδοτεί αφ ενός την πτώση της δικτατορίας στην Αργεντινή και αφ ετέρου την εμφάνιση της μουσικοχορευτικής θεατρικής παράστασης Tango Argentino, που περιόδευσε την Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική. Και τα δύο γεγονότα θεωρούνται ότι συνέβαλλαν στην αναγέννηση του ενδιαφέροντος για το τάγκο, ως μουσική και ως χορό, τόσο στην Αργεντινή όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Ακμάζουν ξανά ορχήστρες που παίζουν κλασσικά tango (Sexteto Mayor, Color Tango, και πολλές άλλες) και νέοι τραγουδιστές που ακόμη και όταν τραγουδούν καινούρια τραγούδια μένουν πιστοί στο ήθος και το ύφος του tango. Άλλες πρόσφατες τάσεις μπορούν να περιγραφούν ως "electro-tango", όπου οι ηλεκτρονικές επιδράσεις μπορούν να είναι από ανεπαίσθητες έως κυρίαρχες. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν το συγκρότημα Tanghetto, το συγκρότημα Narcotango του Carlos Libedinsky, το συγκρότημα Gotan Project (με βάση το Παρίσι), το συγκρότημα Bajofondo του Gustavo Santaolalla, κλπ. Κάποιοι χορευτές του tango ανά τον κόσμο απολαμβάνουν να χορεύουν αυτήν την μουσική, ενώ άλλοι την θεωρούν αποξενωμένη από την μουσική και χορευτική παράδοση και την αποφεύγουν. Άλλοι μουσικοί συνέχισαν στα ίχνη του Astor Piazzolla, χρησιμοποιώντας στο tango στοιχεία από την τζαζ και από την κλασική μουσική, παραδείγματος χάριν ο Dino Saluzzi, ο Rodolfo Mederos, ο Juan Maria Solare και ο Fernando Otero.

Καλό καλοκαίρι